Sagan endalausa. - þorskurinn og Hafró.

Fyrir u.þ.b. 30 árum gaf Hafró út mjög dökka skýrslu af ástandi fiskistofnana við landið og þá sér í lagi þorskins. Skýrsla þessi hefur síðan gengið undir nafninu „Svarta skýrslan“ og fá þeir útgerðarmenn sem komnir eru af léttasta skeiðinu, enn þann dag hroll þegar þeir minnast hennar. Afkvæmi skýrslu þessarar varð kvótakerfið sem menn hafa rifist um allar götur síðan, ágreiningurinn hefur á köflum verið svo mikill, að sumir hafa meira að segja getað logið sig inn á þing með loforðum um að aflífa króann. Nú orðið er öllum ljóst að sókninni varð að stýra, en ástæður þess að menn eru á móti kerfinu hafa smásaman breyst eftir því sem á hefur liðið. Í upphafi voru andstæðingarnir þeir sem enn trúðu því að nóg væri til af fiski í sjónum, að auðlindin væri með öllu óþrjótandi. Þessir ágætu menn eru í sama félagsskap og þeir sem enn halda að sjórinn geti endalaust tekið við úrgangi og óþvera mansins. Svo eru það þeir sem gerst hafa andstæðingar kerfisins þegar afleiðingar framsalsréttarins á minni byggðalög liggja fyrir. Að lokum eru það þeir sem ergja sig á að hafa selt of snemma, allt of snemma, og vilja fá úthlutað aftur svo þeir geti selt eina ferðina enn. Þessir ágætu menn(og konur) eru sem betur fer allir samankomnir í Frjálslinda flokknum. En eitt er það sem aldrei ber á góma, svo einkennilegt sem það má nú vera. Hvernig í ósköpunum stendur á því að allt þetta sprenglærða lið hjá Hafrannsóknarstofnun telur, í fyllstu alvöru, að það sé hægt að byggja upp fiskistofnana á sama tíma og veitt er undan þeim allt ætið? - Er ég þá fyrst og fremst að tala um Loðnuna. Í áratugi hefur það dunið á manni að það sé allt í lagi að veiða hana. - Hún drepist hvort eð er eftir hrygningu, engum til gagns. Þessi moldbúavísindi eru eins arfavitlaust og hugsast getur. Satt er það að stærsti hlutinn drepst eftir hrygningu, en þó við högnumst ekki á því þá gera allar lífverur hafsins það. Við erum að tala um óhemju lífmassa, hundruð þúsundir tonna, sem fara forgörðum með tilheyrandi afkomubresti fiskistofnana. Þorskurinn liggur í þessum lífmassa vikum saman og byggir sig upp fyrir rýrri tíma. Svo Undalegt sem það má vera hangir það býsna vel saman, upphaf veiða okkar á loðnu í einhverjum mæli og hnignun þorskstofnsins. Ég mana Hafró að hysja upp um sig buxurnar og gera það sem þeir vita að er afkastamesta aðferðin til að byggja upp þorskstofninn. - Mæla með verulegum samdrætti á loðnuveiðum um ókomin ár. Það er svo með ólíkindum hvernig þetta mál er vaxið, manni dettur helst í hug að einhverjir aðilar sem eiga mikilla hagsmuna að gæta hafa hreinlega, í gegnum leppa sína á Alþingi, bannað Hafró að hafa skoðun á málinu. Annað þessu nátengt, en frá öðru sjónarhorni, er vægðalaus umgengni okkar um hafið, þ.e. botn og hrygningarstöðvar. Í áraraðir drógu togararnir á eftir sér risa-keðjur yfir botninn á karfaslóðinni fyrir sunnan land og er svo komið nú, að þar sem varla var hægt að dýfa trolli nema fá það aftur í henglum korteri seinna, er í dag hægt að toga tímunum saman án þess að slíta möskva. Svæðið allt er orðið eins og malbikað bílaplan. Snurvoðarbátarnir vaða um hrygningarlóð eins og hungruð úlfahjörð, rótandi upp nýgotnum hrognum og svili með þeim afleiðingum einum að ekki verður úr þessu fiskur sem hægt er að veiða síðar þjóðarbúinu til heilla.  Þetta er svo vitlaust allt orðið að þrátt fyrir árvissa  hnignun í varpi og afkomu Svartfugla, svo alvarlega að um allt rekur á land fugl, í tugþúsunda og jafnvel hundruð þúsunda tali, og það eina sem sérfræðingum dettur í hug er að tala um sjúkdóma eða erfðabreytileika. Þvílíkt bull, fuglinn sveltur í hel. Flóknara er það ekki.