Tatanka

Úr því maður er loksins byrjaður þá er engin leið að hætta. Hvað næst? Nú auðvitað kreppan margumrædda. Það eru ein 2 ár síðan mér varð það fyllilega ljóst að þessi útrás okkar með tilheyrandi ofþenslu hagkerfisins gat ekki endað með öðru en ósköpum. Auðlegð þjóðar getur til lengri tíma aldrei orðið meiri en nettóinnstreymi þess fjarmagns sem hún fær fyrir framleiðslu sína. Að sortera rauðan pappír frá bláum og selja hvort öðru ímynduð verðmæti getur ekki haldið til lengdar, er ég í raun hissa á því hve lengi heiminum öllum tókst að halda boltanum á lofti. Við íslendingar vorum með marga bolta á lofti og alskyns sjónaspil á öldum ljósvakans, enda fór sem fór. Þó ég hafi þóst sjá þetta fyrir þá óraði mig ekki fyrir þessum ósköpum, þjóðin í raun gjaldþrota og engin leið að spá fyrir um hvenær við réttum úr kútnum. Það eina sem ég veit með vissu, er að ég verð löngu gleymdur og grafinn, og dætur mína komnar á seinni helminginn þegar það gerist. Það sorglegasta í þessu öllu er að þjóðin virðist ekki í neinu sambandi við málið og hversu alvarleg staðan er. Það er bara haldið áfram að spreða eins og ekkert hafi í skorist. Fjölmiðlar hafa verið ákaflega duglegir við að útnefna hina og þessa sem hugsanlega sökudólga fyrir því hvernig komið er fyrir okkur. Þetta gera þeir í trausti þessa að beina sjónum almennings frá þeirri staðreynd að þeir sjálfir, fjölmiðlarnir okkar, eru helstu sökudólgarnir. Öll þau ár sem yfir okkur dundu viðvaranir erlendra sérfræðinga, með tilheyrandi útlistunum á því hversu brothætt ástandi í búskap okkar væri orðið, kusu allir fjölmiðlar á Íslandi að gefa fullkomið frat í svona öfundar- og svartnættisraus og þess í stað flytja okkur fréttir af nýjustu „mega-uppkaupum“ útrásarvíkinganna á yfirverðmetnum eignum erlendis, flottu bílunum þeirra, mótorhjólum á milljónatugi og hundruð milljóna afmælisveislum. Ekki hefur ástandið skánað mikið eftir að hrunið varð staðreynd, fréttaflutningurinn og umfjöllunin alveg út úr kú. Svo vitlaust er þetta allt orðið að maður er nánast að gefast upp á því að fylgjast með endaleysunni. Hér eru nokkrar spurningar sem ég hefði kosið að fjölmiðlar leggðu fyrir stjórnmálamenn okkar en er orðin úrkula vonar um að svo verði. Verð ég því að varpa þeim fram sjálfur:

Ágæti stjórnmálamaður, hvernig í ósköpunum datt þér/ykkur í hug að lækka bindiskyldu bankana í ljósi þessa að hagkerfið var svo útþanið orðið að það brakaði í öllu burðarvirkinu og vöruskiptajöfnuður var orðin neikvæður um tugi miljarða í hverjum einasta mánuði. Hvað í ósköpunum gat sannfært þig/ykkur um að lækkun bindiskyldu væri lausnin á þessari hömlulausu útlánastefnu bankanna.

Þann sannast æ betur hið fornkveðna að fólk er fífl. Þá sér í lagi fólk sem vinnur við fréttaöflun, flutning þeirra sem og stjórnmálamenn. Rakst á flennistóra fyrirsögn í DV um daginn þar sem „nýbakaður“ leiðtogi framsóknarmanna æpti á lesendur að „Halldór hafi ekki viljað hann“. Í opnu gerir Guðni svo upp við fortíðina og viðurkennir þar að Halldór hafi ekki viljað sig sem formann framsóknarmanna. Ég er einn af örfáum íslendingum sem þjáist ekki af pólitísku gullfiskaminni og man það vel þegar Guðni birtist á sjónvarpsskjáum landsmanna, nýskriðinn af fundi með Halldór, á heimili þess síðarnefnda, rauðþrútinn í framan og svekingslegur mjög, harðneitandi að fráfarandi formaður hafi bannað honum að verða leiðtogi flokksins. Fjölmiðlar létu þar við sitja, án þess að ganga á neitt lengra og hreinlega snúa sannleikann út úr þeim. Ísland er sennilega eina landið í Evrópu, allavega þess hluta sem á tímum kalda stríðsins var kallað Vestur-Evrópa, þar sem kjörnir fulltrúar lýðsins komast upp með það, ekki bara stundum, heldur alltaf, að svara öllum óþægilegum spurningum með skætingi og útúrsnúningi. Annarstaðar lætur fjölmiðlafólk pólitíkusana ekki komast upp með neitt múður, þar er það bara harkan 6. En sennilegast hafði Sigrún Stefánsdóttir rétt fyrir sér, hér um árið, í þættinum „Á milli mjalta og messu“, þegar hún sagði íslenskt fjölmiðlafólk latt. Nennti ekki að færa okkur aðrar fréttir en þær sem væru -copy/paste- af heimasíðum annarra, nenntu ekki að kynna sér neitt til hlítar né grafa dýpra.  Sauðsvartur almúginn þekkir ekkert annað og lætur sér það nægja að vera fóðrað á þessari endaleysu.  Hvar annarstaðar en á Íslandi hefði það viðgengist, án nokkurra haldbærra skýringa, að 2 æðstu stjórnmálamenn þjóðarinnar í 12 ár. Leiðtogar flokka sinna, ábyrgir fyrir öllu góðu og slæmu sem gert hefur verið á einu mesta umbreytingarskeiði þjóðfélagsins, hyrfu báðir af sjónarsviðinu, fyrirvaralaust á miðju kjörtímabili með þeirri útskýringum einum að hér væri um einkamál þeirra að ræða.  Það hefði hvergi liðist, ekki norðan Alpana allavega. Annarsstaðar hefðu fjölmiðlar gengið svo hart á slíka menn að þeir hefðu allavega ekki komist upp með að láta það verða sínar síðustu embættisfærslur að smyrja sjálfa sig í feit stjórnsýslustörf.